بنام خدا و برای خدا

نگاه دولت یازدهم به تحریمهای غرب به سردمداری آمریکا علیه کشورمان با دولت سابق تفاوت زیادی دارد. اعتقاد این دولت بر این است تا وقتی سانتریفیوژی بچرخد، چرخ زندگی مردم نخواهد چرخید و بر اساس همین تفکر وارد مذاکرات هسته ای گردید و نتیجه توافقات ایران با 5+1 پلمپ اکثر مراکز هسته ای کشورمان شد.

امضاء توافقنامه ژنو تحریمی را لغو ننمود، پولهای بلوکه شده ایران در بانکهای خارج از کشور به بانک مرکزی واریز نگردید، کمر تحریمها شکسته نشد، کشورهای قدرتمند به زانو در نیامدند. در مقابل مرکز هسته ای فردو، که حاصل تلاش شهیدان شهریاری و احمدی روشن بود، تعطیل و سوخت 20 درصد اکسید و رقیق گردید، حق غنی سازی ما به رسمیت شناخته نشد، نیروگاه 40 مگاواتی خنداب اراک که در مراحله افتتاح بود، تعطیل گردید، کارخانه نطنز اکثر سانتریفیوژهایش بدون تزریق گاز هگزافلوراید می چرخند و بخشهای از آن پلمپ گردیده است.

با دادن این امتیازها چرخ اقتصاد کشور و زندگی مردم بر خلاف نظر رئیس جمهور (با توقف سانتریفیوژها)، به چرخش در نیامد! مشکلات رکود اقتصادی کشور مرتفع نگردید. البته آقای رئیس جمهور ادعا دارند که تورم کنترل و به 16 درصد کاهش پیدا کرده است. ولیکن افزایش قیمتهای حامل انرژی کمر مردم را شکسته است و تورم بر اساس جیب مردم -که رئیس جمهور آن را قبول دارد- غوغا می کند، امروز با پول یارانه های نقدی خانوار امکان پرداخت قبوض آب، برق و گاز وجود ندارد! امروز با توافق ترکمنچائی هسته ای، دست و یقه ایران در دست دشمن ترین دشمنش یعنی آمریکا قرار گرفته و این بی تدبیری به جائی رسیده که کشور روسیه نسبت به مفاد توافقنامه و فشارهای طرف آمریکائی معترض گردیده است!

بازی بُرد بُرد شعار و فریبی بیش نبود و اینکه رئیس جمهور تأکید داشتند: «کاسه تحریم شکسته شده است و هیچ بندزنی نمی‌تواند این کاسه شکسته را به حالت اول بازگرداند.» با تأسف باید گفت که بر خلاف نظر آقای روحانی، وزیر خارجه آمریکا آقای جان کری، بندزن و تهیه کننده متن توافقنامه، در مذاکرات 18 روزه بی حاصل ژنو 6 به مدت دو روز حاضر گردید و پس از چند دور مذاکره با آقای ظریف رئیس تیم مذاکره کننده ایرانی، چقدر زیبا کاسه تحریمها را بندزد و توافقنامه شش ماهه ژنو را که در روز 29 تیر 93 بپایان می رسید، به مدت چهار ماه دیگر تمدید کرد و دیپلمات ارشد آمریکائی هم اعلام کرد که جهان در طول این چهار ماه حق برقراری رابطه تجاری با ایران را ندارند و تحریمها همچنان برقرار است و  اثبات نمودند، که طرف ایرانی نباید خوشبین و به فکر توافقنامه جامع نهایی باشد! –البته آقای عراقچی بعد از مذاکرات 18 روزه، عدم خوش بینی خود را اعلام نمودند-!

پس "ا-بازی بُرد بُرد" و " 2-کاسه تحریمها را کسی نمی تواند بند بزند" و " 3-سانتریفیوژ باید بچرخد، اما زندگی مردم و اقتصاد هم باید بچرخد."که از شعارهای اصلی رئیس جمهور در رابطه با مذاکرات هسته ای بود هیچ کدام محقق نگردید و بر عکس، تهی بودن و غیر منطقی بودن این شعارها در دیپلماسی هسته ای با آمریکا به اثبات رسید، زیرا در منطق شیطان و استکبار، بازی بُرد بُرد بی معنی و توهمی بیش نیست!

نتیجه این خواهد بود؛ با توجه به اینکه دولت یازدهم، نقشی در سیر پیشرفتهای خیره کننده هسته ای کشور نداشته و در مذاکرات سالهای 82 در دولت اصلاحات که منجر به پلمپ شدن تمام مراکز هسته ای گردید، سابقه خوبی از خود بر جای نگذاشته، باید با نظارت دقیق مجلس شورای اسلامی و بر اساس اصول قانون اساسی در مذاکرات حضور پیدا نماید و از حدود اختیارات خود فراتر نروند، اگر دولت آمریکا نیاز به هماهنگی با کنگره را دارد، پس دولت ایران هم بر اساس اصل 77 قانون اساسی نیاز به تائید مجلس شورای اسلامی را دارد و لذا نمایندگان مجلس شورای اسلامی و اعضاء محترم شورای نگهبان که پاسدار قانون اساسی کشور می باشند، باید نسبت به مذاکرات هسته ای ایران با 5+1 حساسیت بیشتری داشته باشند و به وظیفه قانونی خود که عمل نمایند.

در اصل 77  قانون اساسی آمده است:« عهدنامه ها، مقاوله نامه ها، قراردادها و موافقت نامه های بین المللی باید بتصویب مجلس شورای اسلامی برسد.»

والسلام